miércoles, 6 de marzo de 2013

125 aniversario de OTERO PEDRAYO

Foto de Suso Díaz.


Ramón Otero Pedrayo (Ourense 1888- 1976):
http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=RamOtero&alias=Ram%F3n+Otero+Pedrayo

Obras:
http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=RamOtero&alias=Ram%F3n+Otero+Pedrayo&solapa=obras


O pan e o viño dividen en mil anacos o carácter xeográfico e humano do chan galego, non separados, senón penetrándose e dividíndose en compiladas figuras. Para nós o pan é o centeo, e o viño, o da cepa vella, de cepa torta, como osatura dun patriarca. En Ourense inda miramos as "americanas" como un fato de damiselas neuróticas, víctimas do surmenage e necesitadas de todas as drogas para botar o viño. 0 centeo cereal de inverno, pasa por tantas calamidades como o paisano que o procura. Aguanta xiadas, neves, chuvias, nace entre il, se chove moito, un lameiro de xaramagos, senradelas e gramas; cando está vizoso e alto, tremando co vento en ondas conmovidas, o paisano, sempre pesimista, di: "pasa moitas noites fóra". Recólleo con cariño especial, porque é o recurso de facenda doméstica, xa polo gran que se garda na arca tradicional coma pola palla que serve para tapar a chouza, anoar o fachico e facer o leito para a paridura da porca. 0 paisano tenlle máis le¡ ao centeo que ao millo. Antes vivía de pan, castañas e viño. As castañas e o pan caracterizan os altos chans graníticos, abertos, de inverno duro, onde o cuco chega máis tarde, e a vida só va¡ ben na horta do curo ou nos abrigos do pazo. 0 millo simboliza a alianza atlántica. Petulante, guapo, co seu pompón dominador e a súa exaltación sexual, contrasta coa castidade e modestia do centeo. É o presente das Américas ás terras húmidas de Europa: o seu ouro parente daquil lendario asolagado nas augas de Vigo.
0 labrego do pan e do viño son moi diferentes; a agricultura das cepas require unha coñecencia fonda das leis atmosféricas, un enxeño e unha técnica oportunistas: ao contrario do cultivo do centeo, máis suxeito a leis invariables.
                                                               (R. Otero Pedrayo, 1947 [La Noche, 23 XII 1947])


No hay comentarios: